Middels deze weblog houd ik het thuisfront op de hoogte van mijn belevenissen in Sint-Petersburg. Het is mijn bedoeling hier regelmatig een berichtje te plaatsen. Het recentste bericht staat bovenaan. Reageren op mijn berichten kan via e-mail.

Dag 91. De taalvaardigheidstoets op de Staatsuniversiteit is best goed gegaan! Morgenochtend om 11 uur kan ik daar een papiertje met de uitslag ophalen. In de ruimte waar de toets werd afgenomen zaten in totaal zo'n vijftig man; drie Nederlanders, nog twee Europeanen en verder 45 Chineesjes. Met twee van hen heb ik nog even gepraat (in het Russisch, want ze spraken alleen Chinees en Russisch), en Russisch met zwaar Chinees accent klinkt echt grappig!

Vandaag had ik onder andere het onderdeel spreekvaardigheid. Ik werd een kamertje binnengeroepen waar een mevrouw me in razend tempo een aantal vragen stelde, bijvoorbeeld: "Je loopt over straat en wilt ergens wat eten. Wat vraag je aan een voorbijganger?" Of: "Je hebt een klacht over je hotelkamer. Wat zeg je tegen de receptioniste?" Verder moest ik een tekst lezen en die vervolgens sprekend samenvatten. Ik was nog niet klaar met mijn samenvatting of ik moest alweer verdergaan met de volgende opdracht. Ik verliet het kamertje uiteindelijk nog eerder dan een paar Chineesjes die er al zaten toen ik binnenkwam. Maar ik denk wel dat dat een positief voorteken is. Ik praatte zeker twee keer zo snel dan het mompelende Chineesje voor me. En tijdens mijn mondeling ging de telefoon van de mevrouw die de test afnam nog af, die ze rustig opnam, en op dat moment ving ik een glimp op van mijn beoordelingsformulier, waar op dat moment vier plusjes op stonden.

Op ongepaste momenten je telefoon opnemen lijkt ook echt Russisch te zijn! In Nederland hebben veel docenten een grote hekel aan telefoons van studenten die tijdens de les afgaan. Toen ik nog op het HBO zat, had ik een docent die permanent een emmer met water in zijn klaslokaal had staan voor telefoons die afgingen tijdens de les. Waarschijnlijk zou hij dat nooit echt hebben gedaan, maar het werkte wel als afschrikmiddel, want er ging nooit een telefoon af. En een sergeant bij de marine heeft eens pisnijdig een telefoon van een klasgenoot afgenomen en die demonstratief door midden gebroken. Later bleek dat wel een namaaktelefoon te zijn; dat deed hij bij iedere nieuwe klas, zo bleek later. Maar goed, hier in Rusland geven de docenten hier niet om, en geven ze ook niet bepaald het goede voorbeeld. Bij vier van de vijf docenten is de telefoon al eens afgegaan, en ze nemen hem dan ook rustig op. De vrouw die vandaag mijn mondeling afnam hield ook rustig een gesprek zonder zich te verontschuldigen. Onze Russische gastdocent in Groningen had daar ook een handje van. En vorige week maakten we een rondvaart door de rivieren van Sint-Petersburg, en de vrouw die ons vertelde wat er te zien was legde op een gegeven moment haar microfoon neer, nam haar telefoon op, hield een gesprek en ging vervolgens weer verder met haar praatje. Een caissière bij wie ik aan de kassa stond heeft ook al eens gewoon haar telefoon opgenomen. Lang leve de mobiele telefoon...

Gisteren ben ik na de toets nog naar het "Militair-Historische Museum van de Artillerie, Genietroepen en Verbindingstroepen" geweest. Dit is echt een van de mooiste musea waar ik ooit ben geweest. Het was zo groot dat ik er de hele middag het doorgebracht en nog niet alles heb gezien. Na een stuk of tien zalen vond ik het hoog tijd om weer naar huis te gaan en ben ik omgekeerd. Het leuke was ook dat er gisteren een nieuwe expositie werd geopend over veldmaarschalk Koetoezov en de Tweede Wereldoorlog. Koetoezov overleed op 28 april, en daarnaast was het gisteren ook 65 jaar geleden dat van Koetoezovs huis in Duitsland een museum is gemaakt, en natuurlijk is het ook 65 jaar geleden dat de oorlog eindigde, dus gisteren was een mooie datum voor het openen van de tentoonstelling. Er waren oorlogsveteranen, hoogwaardigheidsbekleders, filmploegen, journalisten, militairen, reenacters en natuurlijk behoorlijk wat bezoekers. Een van de veteranen was een behoorlijk gedecoreerde kolonel die als politiek officier in een artilleriebrigade had gediend en de opening van het Koetoezovmuseum 65 jaar geleden had overzien. Hij moet zeker 90 jaar zijn en stond krom over zijn wandelstok gebogen, maar de toespraak die hij hield over zijn oorlogservaringen sprak hij vol energie uit. Terwijl er Sovjetmarsmuziek uit de speakers schalde en de camera's flitsten knipte hij het openingslint door. Een museummedewerker met een bulderende stem vertelde vervolgens wat over de tentoongestelde voorwerpen. De veteraan had zijn uniform en onderscheidingen aan het museum gedoneerd, en daarnaast waren er nog diverse andere unieke objecten te zien. Helemaal geweldig, en ik wist niets van het openen van deze expositie af!

De ceremoniële opening:

- Foto 165

De expositie:

- Foto 166

De veteraan 63 jaar geleden:

- Foto 167

Zijn uniform:

- Foto 168

En een paar kiekjes van de rest van het museum:

- Foto 169
- Foto 170
- Foto 171

Dag 89. Ik heb het erg druk maar wil toch nog even een blogpost plaatsen. Morgen en overmorgen hebben we een taalvaardigheidstoets op de Staatsuniversiteit. Als we alle vijf onderdelen van deze toets halen (grammatica, lezen, schrijven, spreken en luisteren) krijgen we een diploma en kan ik officieel zeggen dat ik het Russisch beheers op niveau B1. De Staatsuniversiteit is overigens de plek waar de Nederlandse studenten in voorgaande jaren heen gingen. Men was echter niet zo tevreden met deze universiteit en daarom gaan wij nu naar de Europese universiteit. Het leuke van studeren aan de Staatsuniversiteit is wel dat je kunt zeggen dat je studeert aan de universiteit waar ook talloze bekende mensen hebben gestudeerd, zoals Vladimir Poetin, Dmitri Medvedev, Vladimir Lenin, Aleksandr Kerenski, Nikolaj Gogol, Ivan Toergenev, Aleksandr Blok, Iosif Brodski en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Verder heb ik vandaag mijn laatste college van dit collegejaar gehad! Ik heb nu vier maanden 'vrij'. Ik heb hier en in Groningen nog wel een aantal tentamens te maken en werkstukken te schrijven, maar tot september heb ik geen college meer! Goed, dat wilde ik even kwijt, de pauze is nu voorbij, ik duik de boeken weer in...

Dag 85. Het lastige aan studeren in een verre exotische stad is de balans die je moet zien te vinden tussen studeren en 'de rest', dus door de stad wandelen, musea en andere bezienswaardigheden bezoeken, uitgaan en andere ontspannende dingen doen. De Europese universiteit houdt ons flink bezig, en met nog een week te gaan beginnen we meer en meer te beseffen dat we niet alles wat we nog willen doen gedaan zullen krijgen. Vandaag had ik een tentamen en volgende week woensdag, donderdag en vrijdag weer. En dat terwijl op mijn to do list nog zes musea, vier begraafplaatsen, drie monumenten, twee parken en een onderzeeboot staan... En dan ben ik ook nog uitgenodigd voor twee museumbezoeken met een medewerkster van de universiteit, een Dostojevski-tour met een docent uit Groningen die hier nu is en een gids, een karaokeavond op het Nederlandse Instituut en een Koninginnedagviering aan de Nevski prospekt. Dat wordt keuzes maken... Gelukkig mogen de twee essays die we nog moeten schrijven ook half mei nog worden ingeleverd, als ik weer in Nederland ben dus, anders zou ik helemaal niet meer weten waar ik de tijd vandaan zou moeten halen. Zucht...

Overigens heb ik mijn treinticket naar Moskou geboekt. Het gaat een zogenaamde platskart worden, een slaapplaats in een nachttrein. Dagtreinen, privécoupés en snelle jongens als de Nevski Express zijn aanzienlijk duurder helaas en overstijgen in prijs soms zelfs de prijsvechter waarmee ik naar Rusland ben gevlogen! Drie Leidenaren gaan met dezelfde trein mee. We vertrekken om 22:20 uur en zouden een kleine acht uur later in Moskou moeten arriveren, 650 kilometer verderop. In theorie kun je dus slapen in zo'n trein, als je tenminste niet een of andere stinkende Rus onder je hebt liggen of een drinkebroer in je coupé hebt die wel van een wodkaatje houdt; als we Jelle Brandt Corstius moeten geloven krijg je vaak al wodka aangeboden voordat je je koffers hebt geopend. (Leuk detail trouwens: we vertrekken vanaf het Moskoustation in Sint-Petersburg en komen aan op het Leningrad(Sint-Petersburg)station in Moskou.)

Dag 82. Zoals ik eerder al schreef is de Perekrjostok, die grote Westers-achtige supermarkt hier vlakbij, mijn favoriete supermarkt. Die ouderwetse prodoekty-winkels waar je aan de balie moet vragen om je spullen zijn wel wat Russischer natuurlijk, maar ik heb daar simpelweg geen geduld voor. Maar ook de Perekrjostok is best een belevenis.

Ten eerste is het er altijd druk. De nieuwe Russen lijken ook de voorkeur te geven aan de zelfbedieningswinkels. En hoewel het in Rusland wemelt van de nutteloze baantjes, zijn er altijd net te weinig kassa's open bij de Perekrjostok. Maar dat heb je in Nederland ook regelmatig. Die rijen kun je dan wel weer omzeilen door midden in de nacht boodschappen te doen, want alle supermarkten zijn 24 uur per dag open. En dat is dan weer niet zo in Nederland. Overigens werkt er een jongen van Oezbeekse afkomst, of ergens uit die buurt, die als enige taak heeft winkelmandjes bij de kassa's weg te halen. Over nutteloze baantjes gesproken. Neem in plaats van hem voor zijn loon dan een extra caissière aan! Maar de caissières zijn allemaal etnische Russen, die waarschijnlijk meer verdienen.

Een ander nadeel is de achtergrondreclame. Ze draaien geen muziek, alleen maar reclame, wier bijbehorende filmpjes te zien zijn op televisieschermen boven de kassa's, zodat je wat te bekijken hebt als je in de rij staat. Maar die reclames komen me helemaal de strot uit. Ze hebben maar vier verschillende reclames, die telkens maar weer worden herhaald, dus iedere reclame heb ik al duizend keer gehoord. De irritantste is die van een jengelende baby die na het jengelen met een vervelend peuterstemmetje tot tien telt. Het is dus niet alleen in Nederland hip om peuters en kleuters wat te laten zeggen in reclames.

De Perekrjostok heeft trouwens een stuk of twaalf kassa's op een rij, waarvan ongeveer drie recht voor de uitgang zitten. Het is bij die kassa's dan ook steenkoud en het tocht er. De caissières zitten daar in dikke truien met een winterjas eroverheen. Zeker met -20 geen pretje...

Ik had het al eens over de vraag "Wilt u een plastic zakje?" gehad die de caissière altijd stelt. Je wordt niet begroet, je wordt niet aangekeken en er wordt niet geglimlacht, dat zinnetje en het opdreunen van de prijs is de enige communicatie. In het Russisch is dat zinnetje voluit "Vam pakjet noezjen?". Meestal wordt dat afgekort tot "Pakjet noezjen?" of simpelweg "Pakjet?". Het lijkt me dat daarop maar twee antwoorden mogelijk zijn: ja en nee. Da en njet dus. Mijn antwoord is meestal Da, en voor de beleefdheid plak ik daar pozjaloejsta ('alstublieft') aan vast. Maar ik heb nu al meerdere malen gehad dat de caissière reageerde met "Tsjto?" ('wat'). Ik begrijp dat ik een accent heb, maar er zijn toch maar twee antwoorden mogelijk, die helemaal niet op elkaar lijken! Hoe moeilijk kan het zijn? Overigens wordt de plastic zak altijd in rekening gebracht. Bij de Perekrjostok kost een zakje 3,60 roebel, bijna 10 eurocent dus. Als je in je achterhoofd houdt dat Nederlandse supermarkten altijd afronden op stuivers is het eigenlijk merkwaardig dat de Russen die stomme kopeken nog niet hebben afgeschaft. Ik kreeg onlangs een muntje van 1 kopeek in handen. Dat is maar 0,0002 euro! In de prijzen van de producten komt nog gewoon die ene kopeek terug, maar in de meeste supermarkten wordt wel afgerond op tien kopeken.

Ik weet niet goed waardoor het komt, maar mensen lijken hier nog best veel waarde te hechten aan dat kleingeld, en caissières zijn ook erg huiverig voor grote biljetten. Duizendjes (25 euro) zijn niet bepaald gewild en de vijfduizendjes die consequent uit de geldautomaat komen al helemaal niet. Laatst kocht ik een ansichtkaart in een boekwinkeltje en wilde ik met een vijfhonderdje betalen. Dat is iets meer dan tien euro, maar de caissière had geen wisselgeld. Enigszins verbijsterd keek ik in mijn portemonnee of ik nog wat kleiners had, maar dat was niet het geval. Maar de caissière keek mij afwachtend aan. Ik wist niet goed wat dat betekende. Moest ik zelf ergens geld gaan wisselen, of maar gewoon naar de concurrent gaan? Ik bleef maar gewoon even staan als de onwetende buitenlander en uiteindelijk stond de caissière zuchtend op, liep naar het winkeltje ernaast en wisselde daar mijn vijfhonderdje.

Dag 81. Zoals regelmatig heb ik vandaag weer geluncht bij de boefjet schuin tegenover de universiteit. Ze hebben daar een lopend buffet met prima eten, en het is er betaalbaar. Voor een goed gevulde kop soep betaal je maar 50 roebel (ruim een euro), een kop thee kost slechts 20 roebel en voor een augurk wordt maar 5 roebel in rekening gebracht. Zoals in zoveel Russische eetgelegenheden hangt er ook in de boefjet een tv aan de muur. Hier worden DVD's met nogal oude en foute muziek gedraaid. Het populairste nummer op dit moment is Du hast den schönsten Arsch der Welt, een Happy Hardcore/Dance-achtig nummer van een Duitse dj, die er in 1998 een schamel hitje mee scoorde. En vermoedelijk weet de meerderheid van de Russen niet eens wat een Arsch is. Andere populaire artiesten die de sfeer in de boefjet zouden moeten verhogen zijn Boney M, een vrouwelijke C-artiest met een botoxgezicht die Kate Ryan en Baccara covert, diverse artiesten à la Dries Roelvink en Wolter Kroes en een behoorlijk aantal Tarkan-achtige Turkse zangers. Hoewel je ook wel nieuwe artiesten hoort, wordt in heel Rusland deze oude en waardeloze muziek gedraaid, ook in uitgaansgelegenheden.

Sint-Petersburg is een mooie stad, maar wel een kunstmatig mooie. De Kerk van de Verlosser op het Bloed die ik op 9 februari beschreef, is bijvoorbeeld nog maar honderd jaar oud, maar ziet eruit als de wereldberoemde zestiende-eeuwse Basiliuskathedraal op het Rode Plein in Moskou. In het centrum zie je alleen maar grote gebouwen. Het ene gebouw is nog imposanter en statiger dan het andere, duidelijk om alle toeristen een mooie, Westerse stad te kunnen tonen. Zeker rondom de Neva ziet alles er piekfijn uit. De sneeuw is nog maar amper gesmolten of alle parkjes en grasveldjes zijn daar alweer keurig aangeharkt. Maar zodra je buiten het centrum komt, een steegje inloopt of een binnenplaats oploopt, zie je een andere stad. Eén straat vanaf mijn huis bevindt zich, omringd door grote, afschermende gebouwen, een klein centrumpje in geheel eigen stijl, genaamd Apraksin dvor. Hier waan je je even niet in de wereldstad Sint-Petersburg, maar in een provinciestadje. Al die buitenlanders die je in het grote stadscentrum niet ziet komen hier samen en hebben hier hun winkeltjes. Je kunt er van alles kopen, en dan vooral zonnebrillen, spijkerbroeken, schoenen, speelgoed en t-shirts. Tijdens mijn wandeling er doorheen werd mij meerdere malen gevraagd wat ik zocht. Je ziet hier vrijwel geen etnische Russen, maar Kaukasiërs, Oezbeken, Kazachstanen en andere semi-Aziaten. Hier zie je geen dikke zwarte auto's maar alleen maar Lada's. Dit is een hele andere wereld dan de Nevski prospekt, 200 meter verderop.

- Foto 153
- Foto 154
- Foto 155

Verder zou ik nog even wat schrijven over ons bezoek aan Poesjkin. Onze docente Russisch had voorgesteld om deze voorstad van Sint-Petersburg gezamenlijk te bezoeken, dus dat hebben we anderhalve week geleden gedaan. Poesjkin is een stad met 109.000 inwoners op 24 kilometer afstand van het centrum van Sint-Petersburg. De stad is vooral bekend en bij toeristen geliefd vanwege het Catharinapaleis, de residentie van de Russische keizerlijke familie. In de Tweede Wereldoorlog werd dat paleis helemaal leeggeroofd en half verwoest, en zelfs vandaag de dag zijn ze nog bezig met de restauratie.

De stad heeft in de loop der jaren meerdere naamswijzigingen ondergaan, maar heeft het grootste deel van de tijd Tsarskoje selo geheten, 'Tsarendorp'. In 1937 werd de stad omgedoopt tot Poesjkin, naar de grote Russische dichter, wiens honderdste sterfdag in dat jaar werd herdacht. Poesjkin heeft ook aan het lyceum van Tsarskoje selo gestudeerd.

Poesjkin is behoorlijk toeristisch en dus zie je hier ook de rijen souvenirtentjes. We stonden op het marktje nog even te overleggen met onze docente, die zei dat alle souvenirs hier wel wat aan de dure kant waren en dat je beter naar Jelizarovskaja kon gaan, een souvenirmarkt in Sint-Petersburg. "Same price as Jelizarovskaja!" riep vervolgens één van die marktkooplui! Dat was waarschijnlijk het enige zinnetje Engels dat hij kende!

En nog een paar foto's. Het Catharinapaleis lijkt erg op het beroemde Winterpaleis omdat het door dezelfde Italiaanse architect, Bartolomeo Rastrelli, is ontworpen. Overigens heeft het Winterpaleis zijn naam te danken aan het feit dat de tsaren en tsarina's hier de winter doorbrachten, en de zomer in het Catharinapaleis (het is dus eigenlijk een datsja maar dan wat groter):

- Foto 156

Zwerfhonden in de paleistuin. Onder die houten hokjes gaan beelden schuil die 's winters worden ingepakt om ze tegen vorstschade te beschermen:

- Foto 157

De pracht en praal binnen in het paleis. Zelfs de vloeren zijn een monnikenwerk van motiefjes in diverse soorten hout. En het wemelt er natuurlijk van het bladgoud:

- Foto 158
- Foto 159

Het lyceum waar Poesjkin heeft gestudeerd met onder andere zijn slaapkamertje:

- Foto 160
- Foto 161

En uiteraard een monument voor Poesjkin:

- Foto 162

Dag 80. Om nog even terug te komen op het Lenin-monument bij het Finland-station: op de foto hieronder is te zien hoe deze locatie er ruim 68 jaar geleden uitzag. Om het standbeeld te beschermen tegen artillerievuur en bombardementen van de Duitsers werd het helemaal ingepakt in hout, zandzakken en grond. Het monument liep hierdoor tijdens de oorlog geen schrammetje op. Maar ironisch genoeg heeft het moment na de oorlog meerdere malen schade geleden door streken van vandalen.

- Foto 145

Ik kwam deze foto tegen in het Staatsmuseum van de Geschiedenis van Sint-Petersburg, een groot museum waar ik gisteren heen ben geweest. Deze maand hebben ze daar een extra uitgebreide en indrukwekkende expositie over het beleg van Leningrad tijdens de Tweede Wereldoorlog.

- Foto 146
- Foto 147

Het museum belicht vooral het persoonlijke lijden van de inwoners van de belegerde stad. Voedsel werd in rap tempo schaars: in juli 1941 kregen kinderen nog 400 gram brood per dag, maar in oktober was dat al gezakt naar 200 gram, en ik november kregen ze nog maar 125 gram brood per dag. Dat is zo'n hompje:

- Foto 148

Het hoogtepunt van de expositie is het dagboekje van Tanja Savitsjeva, een meisje dat voor het beleg van Leningrad zo'n beetje is wat Anne Frank voor de Holocaust is. Tanja was 11 toen het beleg begon en hield vanaf dat moment een dagboekje bij. Dit dagboek was later belastend bewijsmateriaal in het Proces van Neurenberg en wordt ook geciteerd in het boek In Europa van Geert Mak. De honger, kou en ziektes troffen ook Tanja's familie, en de laatste pagina's van Tanja's dagboekje bevatten de volgende tekst:

Zjenja gestorven op 28 december om 12 uur 's middags (1941)
Oma gestorven op 25 januari om 3 uur 's middags (1942)
Ljoka gestorven op 17 maart om 5 uur 's morgens (1942)
Oom Vasja gestorven op 13 april om 2 uur 's nachts (1942)
Oom Ljosja op 10 mei om 4 uur 's middags (1942)
Mama op 13 mei om 7:30 uur 's morgens (1942)
De Savitsjevs zijn gestorven
Iedereen is gestorven
Alleen Tanja is nog over

In augustus 1942 werd Tanja met een kindertransport uit de belegerde stad geëvacueerd. In een ziekenhuis overleed ze op 1 juli 1944 aan tuberculose.

- Foto 149
- Foto 150
- Foto 151
- Foto 152

Dag 77. Het einde van het semester in Sint-Petersburg nadert alweer (nog maar twee weken te gaan!) en dat betekent deadlines. Vorige week hadden we het laatste college Politicologie, en voor dat vak moesten we deze week de laatste essays inleveren. Daar gaat veel tijd in zitten, en dat betekent dus weinig vrije tijd, en daar heeft het bloggen helaas als eerste onder te lijden. Maar dit weekend kan ik weer rustig ademhalen en zal ik mijn blog weer bijwerken, want er zijn nog meerdere dingen waar ik over wil schrijven, zoals ons bezoek aan het stadje Poesjkin vorige week vrijdag en het jazzconcert gisteren.

Maar vandaag nog wel even wat over vandaag. Degenen onder jullie die de serie "Van Moskou tot Moermansk" volgen, zullen zich de aflevering nog wel kunnen herinneren waarin Jelle Sint-Petersburg bezoekt en onder andere naar het Finljandski vokzal (Finland-station) gaat. Voor dat station stond sinds 1925 een standbeeld van Lenin, maar op 1 april 2009 heeft iemand met een bom een groot gat in het achterwerk van Lenin geblazen. De reparatie van het beeld heeft een jaar geduurd en vannacht is het gerepareerde beeld weer op zijn plaats teruggezet, precies een week voor de dag waarop Lenin 140 jaar zou zijn geworden. Vanmiddag ben ik dus gelijk even een kijkje gaan nemen bij het beeld:

- Foto 142
- Foto 143
- Foto 144

Dag 70. Hierbij een aantal foto's van ons bezoek aan Veliki Novgorod.

Vlak na aankomst met z'n negenen in een restaurant in Novgorod:

- Foto 132

Aan het ontbijt in onze 'woonkamer' in het hotel:

- Foto 133

Uitzicht over de rivier de Volchov:

- Foto 134

Het Novgorodse Kremlin:

- Foto 135

Yours truly op de foto met een koperen schone, met op de achtergrond de Volchov:

- Foto 136

En deze foto kwamen we eenmaal thuis tegen. Dmitri Anatoljevitsj op de foto met dezelfde vrouw:

- Foto 137

Ook in Rusland hebben ze molens:

- Foto 138

Houten huizen in het openluchtmuseum:

- Foto 139
- Foto 140

Toen we weer naar huis wilden kwamen we op het station van Novgorod een Connexxion-bus tegen, lijn 35 naar Zetten. Geen grapje! Voor de wijsneuzen: nee, deze foto is niet gewoon in Nederland genomen, let maar op de McDonald's op de achtergrond waar reclame gemaakt wordt voor de 'Makzavtrak' ('McOntbijt'). Mogelijk is deze bus aan Rusland verkocht en hebben ze niet de moeite genomen om de tekst weg te halen? Zo zijn we ook al Russische bestelwagens tegengekomen met Nederlandse belettering.

- Foto 141

Dag 66. Afgelopen weekend zijn we met negen mensen naar Veliki Novgorod geweest, gelegen op ongeveer 200 kilometer ten zuidoosten van Sint-Petersburg. "Veliki Novgorod" betekent "Grote Nieuwe Stad", ondanks dat de stad met zijn leeftijd van ruim 1150 jaar een van de oudste Oost-Slavische steden is. We gingen vrijdagavond weg en kwamen gisteravond weer terug, zodat we vandaag hier in Sint-Petersburg Pasen konden vieren.

Voor de afwisseling besloten we om dit keer met de bus te gaan. Onze bus was een luxe touringcar die niet voor Westerse maatstaven onderdeed, en om half tien, na 3,5 uur reizen, waren we op onze bestemming. Van tevoren hadden we al contact gehad met een hotel, dat opmerkelijk luxe en betaalbaar was. We hadden met z'n negenen vier kamers, een gedeelde badkamer en een gedeelde 'woonkamer' met een tafel, bankstel, stoelen en televisie. Na het inchecken gingen we een restaurantje zoeken. We kwamen uiteindelijk terecht bij een restaurant in kasteelstijl waar we een eigen ruimte toegewezen kregen. Het was er niet zo groot en nogal warm, maar in het centrale gedeelte van het restaurant was een karaokeshow bezig, en als we daar wilden zitten moesten we extra betalen. We hebben een behoorlijke tijd in dit restaurant gezeten, omdat ze hier vaak de vreemde gewoonte hebben om het eten niet tegelijkertijd te brengen. De maaltijden werden na elkaar gebracht, met flinke tussenpozen, waardoor de eerste mensen hun eten al lang op hadden toen de laatste mensen hun maaltijd kregen. Daarna zijn we nog naar een zeer foute disco geweest waar ze blikken lauw bier verkochten.

Zaterdagmorgen hebben we ontbijt gekocht bij de prodoekty tegenover ons hotel, waarna we de stad zijn gaan verkennen. Novgorod was een stuk levendiger dan Pskov en er was ook meer te zien. Ook Novgorod had een Kremlin, dat stukken mooier was dan die in Pskov, en vanaf het Kremlin had je een mooi uitzicht over de rivier de Volchov. Net buiten de stad hebben we het Joerjev-klooster bekeken en zijn we naar een openluchtmuseum met eeuwenoude houten gebouwen. We sloten ons dagje Novgorod af met een diner in de McDonald's. Om zeven uur namen we de bus terug naar Sint-Petersburg en al om tien uur waren we op onze bestemming. We hebben wat afgelopen in een dag! Gelukkig was het mooi weer en is de sneeuw nu grotendeels verdwenen.

Eenmaal terug in Sint-Petersburg gingen we nog wat drinken in een bar. Op de vloer zagen we nog een rat wegrennen. De barman was ladderzat en was een groot deel van de tijd aan het lallen met een paar stamgasten. Toen ik wat te drinken wilde bestellen hoorde hij ongetwijfeld mijn accent en vroeg hij waar ik vandaan kwam. "Nederland," zei ik. Daar had hij nog nooit van gehoord. "Holland," zei ik toen maar. Nog steeds geen teken van herkenning. Maar op de bar had hij een sticker zitten van een hennepblad met een rode streep er doorheen, dus ik zei: "Amsterdam, wiet," en toen viel het kwartje wel. Als er één ding is dat de mensen hier van Nederland weten, is het ons drugsgebruik. Dit cliché werd eerder ook al eens bevestigd: een week geleden hadden we met een paar mensen nog even wat gedronken bij een van ons thuis. Vanaf daar was het nog een behoorlijk eind terug lopen naar huis, dus besloten we om een auto aan te houden en de chauffeur te vragen of hij ons voor een kleine vergoeding thuis wilde brengen. Dat is hier in Rusland heel normaal. We gingen dus aan de weg staan en met de eerste auto konden we al mee. Ook deze man had gezopen en vroeg waar wij vandaan kwamen. Toen wij "Nederland" zeiden, gaf hij een 'high five' en zei hij: "Amsterdam! Wiet!" Vervolgens trok hij het dashboardkastje open, waar hij zijn wietvoorraad had liggen, en zei hij: "Ik heb mijn eigen Amsterdam!"

Foto's volgen nog!